Mijn innerlijk kind

Op een dag wipte er een klein meisje vlak voor mijn neus op en neer.
Op een skippybal.
“Hallo, ik ben je innerlijke kind en ik wilde je wat vragen”…toing…. toing…
“Oh, hallo innerlijk kind, wat wilde je me vragen?”
“Nou,…toing…toing….weet jij wat intuïtieve waarneming is?”
“Poeh, dat is best een lastige vraag!”
“Ja hè?”….toing… toing…
“Ik dénk dat… “
Het meisje was gestopt met wippen.
Ze zei: “Grote mensen doen dat hè, denken.”
“Begin maar even opnieuw”….toing….toing…
“Oh oké…eh.. intuïtieve waarneming is…
Wanneer je iets ziet, zonder je ogen te gebruiken,
Wanneer je iets hoort zonder je oren,
Wanneer je iets ruiken kan zonder je neus,
Wanneer je voelt zonder iets aan te raken,
En wanneer je iets weet zonder dat je weet dat je dit wist.”
Behoorlijk trots op mezelf dat ik dit er zo maar even had uit gerammeld keek ik naar mijn innerlijk kind.
Ze was opnieuw gestopt met wippen.
“Ja, dat klopt wel, maar toch vergeet je iets heel belangrijks ..en dat wéét je wel!”
toing…. toing…
“Mijn hart,” riep ik uit! “Zonder mijn hart is er geen intuïtieve waarneming!”
“Ik wist wel dat je het wist! Ik wist het wel!!” TOING… TOING… TOING.
En mijn innerlijke kind, met een blije glimlach op haar gezicht, kwam met grote sprongen op me af en wipte zo maar weer mijn hart binnen.
Die dag heb ik haar nog vele vreugde sprongetjes voelen maken….

terug naar Even voorstellen